Łyżbice

Łyżbice (czes. Lyzbice) — dawna wieś w dolinie Olzy, od 1946 r. dzielnica Trzyńca (Trinec VI). Powstały prawdopodobnie jeszcze w XIII w. Były wsią szlachecką, a jej właściciele zmieniali się kilkakrotnie aż do 1773 r., kiedy Łyżbice weszły w skład majątków Komory Cieszyńskiej.

W latach 1794-1802 zbudowano fragment tzw. drogi cesarskiej, prowadzący z Cieszyna przez Niebory i Łyżbice do Jabłonkowa. Wtedy też postawiono most przez Olzę „Na Zobawie” („Zobawa” — nazwa znanej do dziś gospody przy brodzie przez Olzę). Przez przeszło 60 lat pobierano tu myto, które później przeniesiono do Wędryni.

Łyżbice były zawsze wsią niewielką: wg urbariusza z 1770 r. liczyły 511 mieszkańców w 70 domach, jednak jeszcze w 1871 r., gdy otwierano tutejszy odcinek kolei bogumińsko-koszyckiej, miały więcej ludności niż sąsiedni Trzyniec. Przez długi czas były również wsią czysto polską: w roku 1910 było tu 1250 mieszkańców w 136 domach, z czego tylko 6 Niemców i 3 Czechów — resztę stanowili Polacy. Ludność była wtedy w większości ewangelicka. Kościoła nigdy tu jednak nie zbudowano: katolicy należeli do starej parafii wędryńskiej, zaś ewangelicy do zboru bystrzyckiego.

Łyżbice rozwijały się i zmieniały wraz z trzyniecką hutą. Jeszcze przed 1914 r. rozpoczął się proces wchłaniania wsi przez sąsiedni Trzyniec. Po II wojnie światowej na polach Łyżbic powstało nowe centrum tego miasta wraz z dzielnicami mieszkaniowymi, budowanymi początkowo wzdłuż szosy jabłonkowskiej, a później nieco wyżej — „Na Terasie”. Aktualnie na terenie Trzyńca Łyżbic mieszka blisko 20 tys. ludności, z czego 14 tys. Czechów, 3,3 tys. Polaków i 1,2 tys. Słowaków.